ច្បាប់ស្រី | |||
បទភុជង្គលីលា | |||
១ | នេះបទកំណត់ចងជា | ភូជង្គលីលា | ចងជាច្បាប់ស្រី។ |
| កាលនាងអិរន្ទវតី | ចរចាកតាមប្តី | គឺបុណ្ណកយក្សា។ |
| នាងវឹមលាជាមាតា | បើកបន្ទូលថា | ហៃកូនពិសី ។ |
| នាងនឹងត្រាច់ត្រង់តាមប្តី | ចេញចាកអំពី | ពិភពនាគនេះ ។ |
៥ | នៅឋានមនុស្សលោកនាយអះ | ចូរនាងចាំចេះ | បំរើស្វាមី ។ |
| ធ្វើវត្តប្រត្តិបត្តិប្រក្រតី | កុំឲ្យស្វាមី | អាក់អន់ចិន្តា ។ |
| នាងអើយគំដែងក្រឡា | ជាម្ចាស់សិរសា | កូនកុំមាក់ងាយ។ |
| ហៃកូនស្រីស្ងួនមាសម្តាយ | ក្រណាស់នាងអាយ | តាមដោយច្បាប់ស្រី។ |
| ក្រមួយមិនបានសំដី | ពាក្យទន់តិចនៃ | ឲ្យញាតិចូលចិត្ត។ |
១០ | ក្រមួយមិនចេះរិះគិត | ឃើញញាតិឆ្ងាយជិត | ហៅឡើងឆីស្លា។ |
| ទោះមានមិនមានក្តីណា | ពាក្យផ្អែមចរចារ | ទើបគេស្រលាញ់ |
| កុំជួចិត្តស្មូរកំណាញ់ | មិនមានអស់អញ | នឹងញាតិសន្តាន។ |
| កើតយសរបស់ផងបាន | កើតសុខក្សេមក្សាន្ត | ពីព្រោះកូនស្រី។ |
| ទោះនឹងនិយាយស្រដី | ការកេរ្តិ៍ជាស្រ្តី | កុំស្តីឡេះលាស់។ |
១៥ | ថាលេងដូចក្មេងញ៉េះញ៉ោះ | ឃើញប្រុសកំលោះ | សសៀរចូរជិត។ |
| សើចព្រៀងបញ្ឆៀងមិនគិត | ប្រុសព្រើលបានចិត្ត | ទាហានដោយសារ។ |
| ហៅស្រីអប្រិយឥតការ | ឥតមានអិរិយា | មារយាទក្នុងខ្លួន។ |
| សើវ៉ើពុំធ្វើនឹងនួន | ស្រដីមិនមួន | មិនមានអៀនអន់។ |
| ឃើញគេបៀតបែរគយគន់ | សើចសួរចំអន់ | ចំអកឲ្យប្រុស។ |
២០ | ហៅស្រីអប្រិយទុរយស | មិនខ្លាចខ្លួនខុស | មារយាទក្រិត្យក្រម។ |
| ធ្វើការអង្គុយច្រលំ | នឹងសមពុំសម | ថាឯងជាស្រី ។ |
| មិនកោដមិនខ្លាចចិត្តប្តី | ឲ្យប្រុសដទៃ | មាក់ងាយប្តីណា។ |
| ហៅស្រីឥតលក្ខណា | ឥតមានកិរិយា | មារយាទពុំសម។ |
| ធ្វើការផងណាប្រើខំ | ទោះត្បាញចាក់ដំ | នាងខំឲ្យហើយ។ |
២៥ | កុំទុកទៅមុខទៀតឡើយ | ថាចាំបង្ហើយ | កម្រណាស់ណា។ |
| ទោះធ្វើហូលគោមព្រែផ្កា | ដាក់ត្បាញហើយណា | បានស្រេចសឹមធ្វើ។ |
| ធ្វើឲ្យកើតកេរប្រសើរ | ហើយកុំឲ្យដើរ | លេងផ្ទះគេណា។ |
| ឱស្ងួនខ្លឹមខ្លួនរក្សា | នាងខំធ្វើការ | ទាន់ខ្លួនក្រមុំ។ |
| មានប្តីបានអ្វីជាខំ | រវល់កូនយំ | កម្រចេះឆ្លៀត។ |
៣០ | ព្រួយចិត្តគំនិតចង្អៀត | មួយហើយមួយទៀត | យំទារតែឆី។ |
| រឹងព្រួយទាំងមួយទាំងពីរ | រកបានឲ្យឆី | ទើបបានបាត់មាត់។ |
| ទោះកាន់ការធ្វើឲ្យស្ទាត់ | ហូលគោមគាតកាត់ | អន្ទងត្បាញទៅ។ |
| កុំទុកក្នុងស្មុកស្មាញនៅ | ក្រែងដល់យូរទៅ | ខាតខូចអាសារ។ |
| ហៃកូនស្រីស្ងួនមាតា | ចូរចាំរក្សា | កុំភ្លេចស្មារតី។ |
៣៥ | ចូររករៀនយកច្បាប់ស្រ្តី | ឲ្យកោតខ្លាចប្តី | គំដែងក្រឡា។ |
| ធ្វើវត្តប្រតិបត្តិសោតណា | ឲ្យនាងរក្សា | ភ្នក់ភ្លើងទាំងបី។ |
| ឲ្យកាន់ឲ្យគង់ប្រក្រដី | សព្វថ្ងៃកុំបី | ភ្លេចផ្លុំឲ្យឆេះ។ |
| ក្រែងរាលដូចដាលព្រាយប្រេះ | កើតក្តៅរលេះ | រលាយអស់អង្គ។ |
| ភ្លើងក្តៅកុំនាំទៅក្នុង | ឲ្យឆេះបំផ្លុង | រឹងផ្លុំបង្កាត់ ។ |
៤០ | ភ្លើងក្នុងមិនប្រុងប្រយ័ត្ន | នាំមកបង្កាត់ | ឲ្យឆេះឯក្រៅ។ |
| អុជអាលបណ្តាលឲ្យក្តៅ | ដាលដល់កូនចៅ | អសោចអប្រិយ។ |
| ឲ្យនាងខំប្រុងស្មាតី | មើលភ្លើងទាំងបី | រក្សាឲ្យគង់។ |
| ភ្លើងនោះឲ្យគុណពុំលង់ | នឹងឲ្យឧត្តង្គ | ឧត្តមកន្លង។ |
| កើតយសរបស់ទ្រព្យផង | បរិបូណ៌ឥតហ្មង | ប្រសើរក្តាត់ណា។ |
៤៥ | ភ្លើងមួយនោះឲ្យរក្សា | គឺគុណមាតា | បិតាស្ងួនគ្រង។ |
| ឲ្យនាងធ្វើដោយគន្លង | ប្រណិបតន៍ខុសឆ្គង | នឹងម្តាយឪពុក។ |
| ឲ្យខំថែទាំញ៉ិកញ៉ុក | ចំណីចំណុក | ចំណង់អាត្មា។ |
| កុំឃ្លានទុកឆីឡើយណា | ឆ្ងាញ់ឈ្ថុយពិសា | ជូនជាប្រក្រតី។ |
| ពាក្យពេចន៍កិច្ចការអ្វីៗ | អត់ឱនកុំបី | ឲ្យអាក់ចិន្តា។ |
៥០ | ភ្លើងមួយគំដែងក្រលា | គឺប្តីអាត្មា | ឋិតថេររួមរ័ក្ស។ |
| ឲ្យនាងប្រណិបតន៍ជៀកជាក់ | កុំធ្វើឲ្យអាក់ | ឲ្យអន់ចិត្តប្តី។ |
| អត់ឱនខ្លាចខ្លួនជាស្រី | កុំឲ្យស្រដី | ទុកគេជាស្មើរ។ |
| ទោះកើតហេតុភេទសារពើ | ពាក្យពុំប្រសើរ | ជញ្ជឹងចាំស្តាប់។ |
| ទោះបី្តស្រដីពុំគាប់ | ពុំគួរឲ្យប្រាប់ | បានដឹងដល់ម្តាយ។ |
៥៥ | កើតខឹងរែងរឹងខ្ចរខ្ចាយ | លឺពាក្យពីម្តាយ | ខ្សឹបខ្សៀវប្រាប់ប្តី។ |
| មិនក្សាន្តបែកបានពីរបី | កើតជាសំដី | សួរចុះសួរឡើង។ |
| ពុំស្ងាត់ស្ងៀមមាត់ចចើង | ជជែកនាំឡើង | ចចើងមិនបាត់។ |
| តតាំងពាក្យខ្លាំងមិនស្ងាត់ | មិនស្ងៀមឲ្យបាត់ | ឲ្យបានទីសុខ។ |
| ជជែកស្ទើរបែកទាំងស្រុក | មិនមានហៅសុខ | យូរលង់ឡើយនៃ។ |
៦០ | នេះហៅភ្នក់ភ្លើងទាំងបី | ម្តាយផ្តាំកូនស្រី | ឲ្យខំរក្សា។ |
| នាងអើយគំដែងក្រលា | ខុសឆ្គងម្តេចម្តា | ម្តាយផ្តាំកូនស្រី។ |
| ឲ្យអត់សង្កត់ហរិទ័យ | កូនកុំស្រដី | ដើមប្តីកំបាំង។ |
| កុំជេរកុំចេញជាខ្លាំង | ខ្សត់ខ្សោយខ្លៅខ្លាំង | នាងកុំមើលងាយ។ |
| ល្ងង់ខ្សោយប្រើឲ្យនិយាយ | ណែនាំលេងលាយ | ឲ្យស្រួលវាចា។ |
៦៥ | ទោះប្ដីស្រដីម្តេចម្តា | ខេខឹងជេរថា | បោះពាក្យទំងន់។ |
| ក្រោធក្រេវឆុលឆេវមិនអន់ | មិនអាក់ស្រាកស្រន់ | ដោយចិត្តគ្នាន់ក្នាញ់។ |
| រអ៊ូរទាំទន្ទេញ | ជេរថាជន្លេញ | ត្បិតទាស់នឹងចិត្ត។ |
| ឲ្យកូនស្រីស្ងួនខំអត់ | ឲ្យបានរលត់ | រលាយកំហឹង។ |
| កុំកូនកាន់ខ្លួនប្រែប្រឹង | តតបទៅនឹង | អ្នកជាស្វាមី។ |
៧០ | ខេខឹងក្រញឹងសំដី | មិនគិតខ្លួនស្រី | ស្រដីទ្រគោះ។ |
| ប្រកែកស្តីពាក្យគំរោះ | គំរាបបញ្ឆោះ | បញ្ជោរឲ្យខឹង។ |
| រឹងរូសមើលមុខសំលឹង | សំលាក់ទោរឹង | ចចើងចង់ឈ្លោះ។ |
| រឹងឆ្លងឆ្លើយពាក្យបញ្ឆោះ | បំបែកជាឈ្លោះ | បំបែរពុំទៀង។ |
| ជេរថាឆ្កែឆ្មាបំព្រៀង | ដៀលត្មះបញ្ឆៀង | បញ្ឈឺចិតប្តី។ |
៧៥ | បោះបោកប្រទះអ្វីៗ | ចាប់ចោលទៅដី | បែកបាក់ពុំគិត។ |
| មិនស្រួលទទួលបំបាត់ | ម្នះម្នេញក្នុងចិត្ត | ឲ្យបានប្តីចាញ់។ |
| ទើបបានសុខចិត្តជាវិញ | ហៅស្រីម្នះម្នេញ | អាប់កេរ្តិ៍យសឆ្ងាយ។ |
| ហៃកូនស្រីស្ងួនមាសម្តាយ | ខុសណាស់នាងអាយ | កុំធ្វើដូចគេ។ |
| ទោះបីបើប្តីនាងជេរ | នាងចូលទៅឯ | ដំនេកគិតសិន។ |
៨០ | ចេញមកនាងយកពាក្យទន់ | ស្រដីឲ្យអន់ | ស្រាយទោសនោះទៅ |
| ទោះបីបើប្តីប្រដៅ | ចូរនាងចាំនៅ | ទុកក្នុងអាត្មា។ |
| ពាក្យពេចន៍កុំភ្លេចឡើយណា | ក្រែងឆ្លងម្តេចម្តា | ត្បិតបានផ្តាំស្រាប់។ |
| ព្រោះឯងមិនក្រែងមិនស្តាប់ | ពាក្យគេបង្គាប់ | បង្កើតតែឈ្លោះ។ |
| ឥតសុខអាក្រក់តែឈ្មោះ | លឺតែប្រឈ្លោះ | មិនចេះហៅល្ហែ។ |
៨៥ | នេះពុំរាប់ជាស្រីទេ | ជាអ្នកប៉ោឡែ | ចិត្តចោរដកទង។ |
| ឲ្យមាត់បង្រ្គបប្តីផង | ឲ្យគេស្តាប់ហោង | ថាឯងគ្រាន់បើ។ |
| គឺមោះនាងនោះមិនប្រើ | មិនបើកឲ្យដើរ | បញ្ចើឲ្យទេ។ |
| ទោះបីប្តីប្រើមាសមេ | កុំកូនចំអែរ | ចំអៀកមិនទៅ។ |
| ឆ្ងាយជិតកុំគិតរង់នៅ | ក្រោកក្រេសដើរទៅ | កុំឲ្យប្តីជេរ។ |
៩០ | កុំទៅនៅយូរផ្ទះគេ | រវល់ទំនេរ | រវៀសមកណា៎។ |
| ហៃកូនខ្លឹមខ្លួនមាតា | ជាស្រីនេះណា៎ | កម្រណាស់នាង។ |
| មិនថាត្បិតល្អរូបរាង | មិនរើសត្បិតជាង | ចេះការទាំងគ្រប់។ |
| មិនបានស្គាល់ទីគោរព | ស្គាល់តែឧទ្រព | ទាំងដប់ប្រការ។ |
| ហៅតែនឹងល្អរូបា | ពិតហើយចេះការ | គួរកោតដោយយ៉ាង។ |
៩៥ | មួយល្អរូបសសន្លាង | ឥតគេផ្ទឹមខាង | ច្បាប់ផងមិនចេះ។ |
| ល្អពិតគំនិតមិនផេះ | ទោះខ្មៅក្រងេះ | ការសោតសមគួរ។ |
| គឺមោះនាងនោះមិនជួ | ចេះដឹងសមគួរ | ស្គាល់អស់អិរិយា។ |
| នេះឯងពីព្រេងលោកថា | ហៅល្អរូបា | កបកល្យាណី។ |
| ហៃកូនស្រីស្ងួនពិសី | ម្តាយប្រាប់អំពី | ឧទ្រពចង្រៃ។ |
១០០ | កាន់ក្បាលប្តីហើយរកចៃ | មិនបានលើកដៃ | បិទទូលសំពះ។ |
| លោកទុកស្មើកុកទំផ្ទះ | រង្គំរង្គះ | នឹងបង់អស់ទ្រព្យ។ |
| កន្លងជើងប្តីពុំគាប់ | ព្រោះចិត្តចង់ឆាប់ | រំលងជើងប្តី។ |
| ស្មើសត្វរលកខ្មោចខ្មី | ហើរច្រាលអប្រិយ | កើតព្យាធិ៍រោគា។ |
| ចង្រៃមួយនៃរាល់គ្នា | ចេញចូលមាត់ទ្វារ | ពុំបានបិទបាំង។ |
១០៥ | ធ្វេសប្រាណខុសខានមិនរាំង | មិនរុញបំបាំង | មើលយល់សាយសុស |
| ទុកស្មើគេអុជចន្លុះ | ឲ្យចោរចូលចុះ | យកទ្រព្យទាំងឡាយ។ |
| ស្រីមួយសើចលេងក្អាកក្អាយ | លឺលេចចំងាយ | រំលងផ្ទះបី។ |
| ស្មើសត្វចចាតបក្សី | ចូលភូមិផងក្តី | ចង្រៃក្តាត់ណា៎។ |
| ស្រីមួយដេកដាក់កាយា | ប្រះប្រែអាត្មា | ឲ្យខ្នងទៅប្តី។ |
១១០ | ទុកស្មើពស់ក្រាយអប្រិយ | ឡើងផ្ទះឥតបី | ឥតបើគណនា។ |
| ចង្រៃកើតក្រៃពុំជា | នឹងព្រាត់ប្រាស់គ្នា | ពុំបានវែងឆ្ងាយ។ |
| ស្រីមួយសក់វែងអន្លាយ | រំសុសរំសាយ | សក់សោតរេរា។ |
| នៅមាត់អណ្តូងមាត់ទ្វារ | បីដូចមជ្ជរា | ឆ្មាលាក់ក្រចក។ |
| ចង្រៃឥតបីបើរក | រេរាសំកក | មិនចុកសក់ងាយ។ |
១១៥ | ស្រីមួយដើរលេងទាត់ជាយ | លឺលាន់ស្ទើរធ្លាយ | ប្រថពីសន្លឹក។ |
| សំពត់ដាច់ដាចមិននឹក | ដើរលឺគគឹក | ស្មើសូររន្ទះ។ |
| ញ៉ាំញ៉ើដំណើររលះ | ដាក់ជើងលើផ្ទះ | គគ្រាំគគ្រេង។ |
| កក្រើកផ្ទះទាំងបីល្វែង | ដូចកលគេសែង | របស់ចេញទៅ។ |
| ស្រីមួយឃើញទ្រព្យនៅផ្លូវ | កន្លងហួសទៅ | មិនចាប់ចេញទុក។ |
១២០ | ពុំចេរចំណេរទៅមុខ | ពុំចេះដាក់ទុក | រាយរាល់តែល្វែង។ |
| ទ្រព្យនោះរលោះចេញឯង | ចង្រៃទាស់ទែង | ធ្វើឲ្យអន្តរាយ។ |
| ទោះឆីចំណីនូវបាយ | លបលូកកកាយ | ពមពុំសណ្តាប់។ |
| កូនអើយនេះហើយចូរស្តាប់ | ហៅក្តីឧទ្រព | ទាំងដប់ប្រការ។ |
| ឲ្យចៀសអស់ទាំងនេះណា | ឲ្យរៀនលក្ខណា | ទាំងប្រាំពីរផង។ |
១២៥ | គឺព្រះមានបុណ្យកន្លង | ទេសនាចែងចង | ជាបទគាថា។ |
| មួយមាតុមួយមិត្តភរិយា | ភាតុភរិយាជា | ទាសភរិយាផង។ |
| ទាំងបួនប្រសើរឥតហ្មង | គួរឲ្យចាំចង | ទុកក្នុងអាតា្ម។ |
| រីឯហៅមាតុភរិយា | ប្រពន្ធនោះជា | លោកទុកស្មើម្តាយ។ |
| ចរិតបីប្រការក្នុងកាយ | មួយចង់ខ្វល់ខ្វាយ | ប្រយោជន៏ឲ្យប្តី។ |
១៣០ | បានថ្កើងរុងរឿងលឺល្បី | មិនឲ្យអាប់ប្ដី | ឲ្យបានសក្ដិយស។ |
| មួយបើប្ដីស្លៀកពាក់ចាស់ | យកថ្មីឲ្យផ្លាស់ | ចាស់ស្លៀកខ្លួនឯង។ |
| ចេះរៀបរន្ដាប់តាក់តែង | ចំណីផងស្វែង | រកមកឲ្យប្ដី |
| មួយបើប្តីឈឺថ្កាត់អ្វី | ព្រួយប្រឹងមើលប្តី | រកថ្នាំសង្កូវ។ |
| រកពេទ្យមេមត់នូវគ្រូ | គ្រោះយាមគន់គូរ | មើលប្តីឲ្យជា។ |
១៣៥ | រីឯហៅភាតុភរិយា | ប្រសើរសោភា | ប្រពន្ធស្មើបង។ |
| នោះមានចំរិតពីរផង | ដូចប្អូននិងបង | ចិត្តមូលមួយប្រាណ។ |
| មួយធ្វើឲ្យប្តីក្សេមក្សាន្ត | របស់ប្តីបាន | ចេះទុករក្សា។ |
| មួយទោះលឺពាក្យអ្នកណា | គេតិះដៀលថា | ស្រដីពីប្តី។ |
| ពុំត្រូវអាស្រូវអប្រិយ | ចេះការកេរប្តី | បែរបានជាសុខ។ |
១៤០ | ទោះបីបើប្តីមានទុក្ខ | គិតឲ្យបានសុខ | យកខ្លួនធានា។ |
| មួយសោតឯមិត្តភរិយា | មានចរិតជា | បីប្រការមិញ។ |
| បីដូចកលមិត្តសំលាញ់ | មានចិត្តអស់អញ | មិនឲ្យមានហ្មង។ |
| បីដូចកលប្អូននិងបង | ប្រាសយូរលង់ហោង | ទើបមកជួបគ្នា។ |
| មានចិត្តប្រតិព័ទ្ធមហិមា | ត្បិតបានជួបគ្នា | មិនឲ្យមានហ្មង។ |
១៤៥ | មួយមានមារយាទកន្លង | ទោះឃើញប្រុសផង | មិនល្អៀងចិត្តទៅ។ |
| រីទាសភរិយានោះកូវ | ក្នុងមាត្រាត្រូវ | ប្រពន្ធខ្ញុំប្តី។ |
| ចរិតប្រាំបីប្រការខ្មី | មួយចិត្តខ្លាចប្តី | ក្រែងប្តីវាយជេរ។ |
| ប្រុងចិត្តការគិតខ្មាសគេ | មិនឲ្យប្តីជេរ | បន្ទោសខ្លួនបាន។ |
| ទោះប្តីខឹងក្រៃប៉ុន្មាន | មិនចេះហៅហាន | ឆ្លើយឈ្លោះតមាត់។ |
១៥០ | មួយទោះប្តីនោះកាចក្តាច់ | ខឹងដល់វាយវាត់ | ជេរចោរដកទង។ |
| មិនហ៊ានឆ្លើយឈ្លោះរំលង | តតបទៅផង | ក្រែងលឺកេរឆ្ងាយ។ |
| មួយចេះប្រដាប់រៀបបាយ | ប្តីដើរជិតឆ្ងាយ | មិនហ៊ានបរិភោគ។ |
| អត់ចាំទំរាំប្តីមក | ជួបជុំទើបយក | បរិភោគផងគ្នា។ |
| នេះឯងហៅទោសភរិយា | សម្តេចភគវា | ទេសនាប្រោសប្រាប់។ |
១៥៥ | បើអស់ស្រីណាបានស្តាប់ | យកទុកជាច្បាប់ | ក្នុងប្រាណសព្វថ្ងៃ។ |
| លុះអស់អាយុក្សិណក្ស័យ | បានទៅកើតអៃ | តុសិតសួគ៌នាយ។ |
| នឹងបានក្សេមក្សាន្តពណរាយ | សេពសុខសប្បាយ | និរទុក្ខកាយា។ |
| រីឯប្រពន្ធពុំជា | ពេជ្ឈឃាតភរិយា | ចរិតមានបួន។ |
| កុំឲ្យយកទុកក្នុងខ្លួន | ឲ្យចៀសចេញជួន | កើតកម្មវេរា។ |
១៦០ | មួយគិតគំនិតចងជា | ឆ្លាស់ឆ្លើយបំពារ | បំពានឲ្យប្តី។ |
| ប្រទូសរឹងរូសខ្ញូវខ្ជី | មិនចេះចាញ់ប្តី | ថាឯងគ្រាន់បើ។ |
| ឆ្លើយឆ្លងសូរសងបណ្តើរ | ចង់ឈ្លោះឲ្យស្មើ | ឲ្យលើសប្តីវិញ។ |
| មួយមិនចង់ធ្វើបំពេញ | បង្គាប់ប្តីវិញ | ឲ្យថ្កើងខ្លួនឯង។ |
| អាងចេះដៀលតិះពុំក្រែង | ឲ្យប្តីស្តាប់ឯង | ដោយចិត្តអន្ធពាល។ |
១៦៥ | មួយមានចិត្តនោះស្រើបស្រាល | ចង់ត្រេកត្រអាល | ចោរពេញមុខប្តី។ |
| មួយចិត្តទ្រឹស្តទ្រុស្តអប្រិយ | ចង់សំលាប់ប្តី | ស្រលាញ់ប្រុសទៀត។ |
| គិតកាប់សំលាប់បង់សៀត | នឹងយកប្រុសទៀត | ធ្វើប្តីមរណា។ |
| រីឯសត្រូវភរិយា | ចរិតពុំជា | ប្រាំពីរប្រការ។ |
| មួយមិនខ្លាចប្តីអាត្មា | បង្គាប់ត្រង់ណា | ពុំធ្វើតាមចិត្ត។ |
១៧០ | មួយទ្រឹងទ្រមឹងស្ងៀមស្ងាត់ | ប្តីសួរបីមាត់ | ពុំស្រដីផង។ |
| មួយប្តីស្រដីគន្លង | ប្រដៅច្បាប់ផង | ពុំចូលចិត្តស្តាប់។ |
| មួយមិនចង់ឲ្យប្តីគាប់ | មិនចង់ប្រដាប់ | ឲ្យប្តីថ្កុំថ្កើង។ |
| មួយទោះនឹងស្រដីឡើង | ពាក្យធំចចើង | ចចេសនឹងប្តី។ |
| មួយទោះប្តីលោះខ្ញុំស្រី | វាបំរើប្តី | មិនឲ្យអាក់អន់។ |
១៧៥ | ឃើញគាប់រឹងស្អប់ខ្នាញ់គ្នាន់ | ក្នុងចិត្តប្រចណ្ឌ | ជេរថានាយអាយ។ |
| មួយត្បិតប្តីមានសហាយ | ហួរហែកសុសសាយ | ឲ្យប្តីអាស្រូវ។ |
| រីចោរភរិយានោះកូវ | ចរិតពុំត្រូវ | មានបីប្រការ។ |
| មួយចង់ចាយទ្រព្យប្តីណា | ឲ្យខូចអាសារ | មិនគង់ជាល្អ។ |
| មួយប្តីឃ្មាតឃ្មីខំរក | របស់បានមក | មិនថែទាំទុក។ |
១៨០ | លួចឲ្យទៅម្តាយឪពុក | ប្តីសួររកមុខ | មិនប្រាប់ឡើយណា។ |
| មួយខ្ជិលមិនចង់ធ្វើការ | កុហកមុសា | ថាឯងរវល់។ |
| ដេកលេងចំខែងអស់កល | លុះប្តីគេយល់ | ពុតធ្វើជាឈឺ។ |
| ទទូរដេកថ្ងូរហ៊ឺៗ | ប្តីហៅមិនលឺ | ពុតចង់តែស្លាប់។ |
| នេះហៅប្រពន្ធពុំគាប់ | ស្រីណាកាន់ខ្ជាប់ | ពុំដែលរសាយ។ |
១៨៥ | លុះអស់អាយុក្ល័បក្លាយ | ធ្លាក់ទៅអបាយ | ទាំងបួនចំពួក។ |
| តែងនឹងរងទុក្ខរងសោក | រំដោះរួចមក | កើតជាមនុស្សខ្ទើយ។ |
| ហេតុអកុសលនេះហើយ | ត្បិតខ្លួនឥតត្រើយ | ធ្វើខុសគន្លង។ |
| ខុសវត្តប្រតិបត្តិឆ្គាំងឆ្គង | មិនរៀនមិនរង | ខុសនឹងច្បាប់ស្រី។ |
| មាក់ងាយនោះមានប្រាំបី | មានក្នុងបាលី | ព្រះធម៌លោកថា។ |
១៩០ | មាក់ងាយមួយនោះឯងណា | ត្បិតប្តីពិការ | មិនបានមាំមួន។ |
| ខឹងស្អប់ធុញថប់មិនទ្រាំ | មិនមានរកថ្នាំ | គ្រូគ្រោះមេមត់។ |
| មើលប្តីឲ្យជាឆាប់ឆុត | ខឹងវិញមិនអត់ | បន់ឲ្យប្តីស្លាប់។ |
| មាក់ងាយមួយប្តីខ្សត់ទ្រព្យ | គ្មានកេរ្តិ៍កោះគាប់ | ស្មើនឹងអាត្មា។ |
| ដៀលត្មះថាច្រាសដោយសារ | ព្រោះខ្ជិលធ្វើការ | ទើបគ្មានរបស់។ |
១៩៥ | មាក់ងាយត្បិតប្តីអ័ប្បយស | ឯងត្រកូលខ្ពស់ | ពូជពង្សពុំស្មើ។ |
| ឆ្មើងខ្លួនឲ្យប្តីបំរើ | ឈ្លោះឡើងហើយដើរ | ដៀលត្មះពូជពង្ស។ |
| មាក់ងាយមួយត្បិតប្តីល្ងង់ | ខ្លៅខ្លួនទ្រមង់ | ទ្រមក់យឺតយូរ។ |
| ដៀលត្មះពុំចេះអាសូរ | សំដីខ្មោះខ្មូរ | មិនក្រែងប៉ុនសក់។ |
| មាក់ងាយមួយប្តីអាក្រក់ | សាច់ខ្មៅប៉ប៉ក់ | មុខអុតស៊ីសុស។ |
២០០ | កន្ទ្រលរោងរលក្រអុះ | សក់ស្គាញស្កូវសុស | ពោះធំកំពាង។ |
| ខ្លួនឯងចិញ្ចែងរូបរាង | ខ្លួនសល្អជាង | ថាប្តីមិនសម។ |
| មាក់ងាយមួយប្តីមិនខំ | ធ្វើការលេលាំ | ឡឡែដើរលេង។ |
| ឆ្លៀតឆ្លើយបោះពាក្យគគ្រេង | ឈ្លោះជេរមិនឈ្វេង | គិតខុសមាត្រា។ |
| មាក់ងាយមួយប្តីផឹកស្រា | ស្រវឹងចោលការ | ដើលេងតែលតោល។ |
២០៥ | ពាក្យក្អេងរាំច្រៀងឡោៗ | ឲ្យឆ្កែព្រុសឆោ | ផ្អើលភ្ញាក់កូនចៅ។ |
| លឺមាត់ប្តីហើយខឹងក្តៅ | ប្រទេចជេរទៅ | តាមដោយចិត្តខ្នាញ់។ |
| មាក់ងាយមួយទៀតនោះមិញ | ត្បិតប្តីស្រលាញ់ | លលូកប្រលែង។ |
| មួលបិចចាក់ចុចជាល្បែង | មិនមានកោតក្រែង | បានចិត្តជេរវិញ។ |
| ត្បិតតែយល់គេស្រលាញ់ | ស្រដីផងមិញ | គំរោះគំរើយ។ |
២១០ | ធ្វើខ្នាញ់បែរចេញព្រងើយ | គេនឹងកន្តើយ | ក្និចក្នក់មាយា។ |
| ពុំបានក្សេមក្សាន្តនឹងគ្នា | មាក់ងាយនេះជា | គំរប់ប្រាំបី។ |
| កូនអើយនេះហើយច្បាប់ស្រី | ឲ្យកូនពិសី | រករៀនរក្សា។ |
| យកទុកក្នុងអង្គអាតា្ម | ប្រសើរក្តាត់ណា | កើតសុខសួស្តី។ |
| ប្រសើរទាំងនាលោកិយ | ទោះបរលោកក្តី | សឹងលុះប្រាថ្នា ។ |
២១៥ | ទោះចិត្តគន់គិតសច្ចា | ជាពុទ្ធមាតា | សឹងបានបរិបូណ៌។ |
| ដូចចិត្តឆាប់ឆុតពុំយូរ | កបកើតសម្បូរ | សម្បត្តិទ្រព្យផង។ |
| កើតយសខ្ពង់ខ្ពស់កន្លង | យឺនយូរឥតហ្មង | ដូចក្តីប្រាថ្នា ។ |
| ច្បាប់នេះឧត្តមថ្លៃថ្លា | ទោះស្រីឯណា | លឺហើយមានភ័ព្វ។ |
| ជាល្អកម្របានស្តាប់ | ស្តាប់ហើយចូរចាប់ | ចូរចាំគ្រប់គ្នា ។ |
២២០ | បានដល់មគ្គផលសួគ៌ា | ប្រសើរសោភា | ចូរចាំកុំភ្លេច ។ |
| ចរចាអស់អាថិពាក្យពេចន៍ | ពាក្យពិតកាព្យកិច្ច | បរិបូណ៌ប្រពៃ។ |
| ប្រាជ្ញប្រែរីឯនាមនៃ | ខ្ញុំឈ្មោះម៉ឺន-មៃ | មែនមានសទ្ធា ។ |
| មានចិត្តកួចគិតកាព្យា | កបកើតជ្រះថ្លា | ត្រេកត្រង់កុសល។ |
| សច្ចាប្រាថ្នាមគ្គផល | ផុលផុសយោបល់ | លេចលើកទុកទៅ។ |
២២៥ | ទោះបីសេចក្តីខុសត្រូវ | សូមទានតំរូវ | តំរង់ឲ្យផង ។ |
| កុំត្មះតិះដៀលឡើយហោង | សូមសាងផលផង | ទុកតសាសនា ។ |
| សំរាប់ជាច្បាប់មាត្រា | សូរេចបការា | បរិបូណ៌ចែងចប់។៚ |
«ចប់» |
No comments:
Post a Comment